Rouw

         

Tijdens de ochtendschemering stap ik naar buiten. Op de rand van de nacht lijken de schreeuwende kraaien te bepalen wanneer de nieuwe dag begint. Al snel worden hun schelle klanken overstemd door een gevarieerde symfonie van vogelgeluiden. De spechten geven het ritme aan. Achter de laatste eik naast het pad gloort licht. De zon zelf is nog niet zichtbaar, maar geeft de lucht al een magische kleur. Ik zucht. 

In mijn rechterhand draag ik een beker met koffie. Mijn hand trilt. Dat doen ze wel vaker de laatste tijd. Ik ben bang voor krachtverlies door de uitzaaiingen in mijn nek. De pijn en vermoeidheid zijn voelbaar. Het was weer een nacht met weinig slaap.

Ik denk aan de goede oncologische uitslagen van afgelopen week. De maandelijkse onderzoeken laten een stabiel beeld zien. De slimme medicatie doet zijn werk. Voor nu een pak van mijn hart. Uit de onderzoeken blijkt ook dat er weer gesleuteld moet worden aan mijn hormonen. Dat bleek al uit mijn verstoorde nachtrust, het gejaagde denken en de permanente alertheid van mijn lichaam. De dagelijkse zoektocht naar balans breekt me af en toe op. Ook nu, zo vroeg in de ochtend, gaan mijn gedachten en emoties als ongeleide projectielen tekeer. Ik blijf rustig ademen en glimlach. 

Snor rent voor me uit. Richting het licht. Hij klimt in bomen, duikt weg in het hoge gras en stormt soms uitdagend op me af. Ik mis het samenzijn met de kinderen en denk aan hoe zij, kilometers verderop, liggen te slapen. Wat hebben zij al veel meegemaakt. Hoeveel tijd zal ik nog met hen en de mensen om mij heen hebben? Afgelopen week sprak ik iemand die voor de eerste keer oma werd. Haar stralende ogen spraken boekdelen. Ik zag op diezelfde dag mensen in het ziekenhuis gespannen wachten op uitslagen en vervolgens gebroken uit spreekkamers komen. Jong en oud. Ik ontmoette ook een lieve vader die sinds een paar maanden zijn zoon moet missen. 

De wirwar van gedachten neemt me zo in beslag dat ik ongemerkt en plotseling aan de rand van het veld sta. De wolken, de kleuren en het weidse uitzicht benemen me even de adem en brengen me tot stilstand. Ik kijk naar boven. De wetenschap dat we als zandkorreltjes op zo'n hoog tempo door het heelal bewegen geeft een nederig gevoel.

En dan, ogenschijnlijk vanuit het niets, komt er verdriet. De emoties zijn zo krachtig dat ik op de grond moet gaan zitten. 

Door de tranen heen zie ik hoe de aarde haar dagelijkse draai maakt en de zon bijna boven de horizon laat verschijnen. De kleuren veranderen ieder moment.  Ik sluit mijn ogen. 

Als in een diavoorstelling komen er beelden voorbij. Ik rouw. Om het afscheid van sommige mensen. Om mijn verlies van gezondheid en vitaliteit. Om de vervlogen dromen. Om het gemis van werk en het gevoel betekenis dat die rol met zich meebracht. Om de dingen die ik niet had moeten doen, maar wel deed. Om de pijn die mijn omstandigheden bij anderen veroorzaakt. Om de oordelen van anderen. Om de bijgestelde verwachtingen en de intensieve pogingen mijn vaderschap zo goed mogelijk vorm te geven. Om het onontkoombare verlies van onbevangenheid dat ongeneeslijk ziek zijn met zich mee kan brengen. Om mijn talloze, wanhopige en vruchteloze pogingen te ontsnappen aan deze gevoelens, ervaringen en de realiteit. 

De tranen zetten door. Ook met gesloten ogen vinden ze hun weg naar buiten. Het huilen lucht op en geeft ruimte. Mijn gedachten proberen grip te krijgen op wat er gebeurt. Ze proberen te zeggen dat ik niet zo dramatisch moet doen. Deze maand weet ik dat ik vier jaar ziek ben. Iedere dag opstaan met deze wetenschap is zwaar en een harde leerschool. 

Ik sta op, droog mijn wangen, draai mijn rug naar het licht en glimlach weer. Misschien wil deze rouw me wel vertellen dat ik nog veel meer kan dan ik soms denk. Als iets je naar de grond brengt mag je van geluk spreken dat je de kans krijgt om weer op te staan.

Snor rent weer voor me uit richting het huis. De warmte van de opgekomen zon duwt me zachtjes en beslist richting een nieuwe dag.