Zembla

Zembla 

Afgelopen zondag besteedde Zembla aandacht aan het aanbod van intensieve traumatherapie. Ik beschouw Zembla als 1 van de beste journalistieke onderzoeksprogramma’s van Nederland. Ze hebben de afgelopen jaren veel wezenlijke onderwerpen aan het licht gebracht, brengen zaken in beweging en ik geloof dat ze dat zorgvuldig proberen te doen. Dat dit gepaard gaat met effecten om de aandacht van de kijker vast te houden is onderdeel van het maken van programma’s. Toch ben ik teleurgesteld in het vernauwde beeld dat in de uitzending van zondag is neergezet. 

Op de eerste plaats heeft Zembla iets heel goeds blootgelegd. Een groep patiënten heeft schade ondervonden van grensoverschrijdende aanpakken in therapieën. Het is ontzettend belangrijk dat deze groep gehoord, gezien of zelfs tegemoetgekomen wordt in de fouten die gemaakt zijn. Ik schrok van de voorbeelden.

Ik ben ervaringsdeskundige als het gaat om traumatherapie. Na jaren van zoeken, het aangaan van verschillende therapieën kwam ik een paar jaar geleden voor het eerst wat tot rust door een traumatherapie in Groningen. Achteraf gezien waren dat voor mij de eerste stappen in het aankijken van de ernstige beschadigingen uit mijn jeugd. Er bleef werk te doen en zo kwam ik vorig jaar bij Psytrec terecht. De aanbieder waar Zembla veel focus op heeft gelegd in de uitzending. 

Psytrec heeft bij mij altijd de grenzen besproken, was duidelijk in de aanpak en het was voor mij een zeer succesvolle behandeling. Ik heb daar mijn jarenlange zwerftocht door de ggz af kunnen ronden. Ze bieden een klinische, uiterst intensieve behandeling aan. Een behandeling waarbij de nadruk niet op de behandelrelatie ligt, maar het bij mij eerder associaties opriep met de vele bestralingstherapieën die ik voor mijn kanker heb gehad. Gericht, anders dan anders én (bij mij) effectief. 

Ik ben met een paar vragen bezig na de uitzending van Zembla: 

1. Hoe kan er goed gezorgd worden voor de mensen die hun verhalen hebben gedeeld over hun behandelingen?
2. Wat zegt de inhoud van de uitzending  over de huidige staat van de ggz? 

Waarom wordt in de uitzending niet benoemd dat het onethisch is dat er zo veel mensen op wachtlijsten staan? Of waar blijft de ophef over de mensen die totaal radeloos voor de trein springen? Of de grote groep mensen die jarenlang in totale eenzaamheid knokt tegen de gevolgen van trauma? Is dat niet een veel ernstigere vorm van exposure dan de voorbeelden uit de gecontroleerde behandelomgeving? Waarom duiken er nu opeens media-psychiaters en hoogleraren op die je op andere momenten niet woedend ziet over het gebrek aan hulp aan zoveel kwetsbaren? 

Ik schrijf dit als een oproep om samen te leren van de vragen die de uitzending van Zembla oproepen. Dat moet. Laten we niet een innovatieve en dappere instelling (waar duidelijk dingen niet goed gaan)op het schavot plaatsen, maar elkaar bevragen. 

Hup GGZ, leer! Debatteer en verbeter de zorg. Jullie lopen ernstig achter ten opzichte van de ziekenhuiszorg, de huisartsen etc. Stop met overleggen en werk samen aan een ketenzorg die partijen als Psytrec helpt. 

En als laatste? Mocht je last hebben van traumaklachten en terughoudend zijn geworden door de uitzending van Zembla? Dat begrijp ik heel goed. Bevraag partijen als Psytrec en andere behandelaren dan goed op de grenzen van de behandeling en bepaal dat vooraf zelf. Trauma blijft maatwerk en is iets dat je zelf vorm kan geven.