De octopus op de Afsluitdijk
De octopus op de Afsluitdijk Vijftien jaar geleden zat ik maandenlang samen met jou op de bank met de gordijnen dicht. In de tussenliggende jaren was je verder op de achtergrond en bracht je af en toe een ongewenst verrassingsbezoek. Ik was juist zo blij dat je er bijna niet meer was. Ik dacht dat ik je te pakken had. In de houdgreep, of wat nog beter leek, weggeduwd. Eerder dit jaar leek het alsof je langskwam om nooit meer weg te gaan. Je was er almaar vaker en op steeds meer plekken. Angst als een octopus met steeds langer en sterker wordende tentakels. Iedere dag meer zuignappen om je vast te klampen. In de auto, tijdens vergaderingen, terwijl ik op de bank zat, s’nachts in bed en uiteindelijk zelfs tijdens het spelen met mijn dochtertje. Ik heb weer geprobeerd om je te verjagen en weg te duwen. Met medicijnen, soms met bier, met trucjes in mijn hoofd, pogingen tot meditatie en boos zijn op mezelf. Judo met een octopus is vermoeiend en ik legde het af. Je werd nog groter e