De octopus op de Afsluitdijk

De octopus op de Afsluitdijk

Vijftien jaar geleden zat ik maandenlang samen met jou op de bank met de gordijnen dicht. In de tussenliggende jaren was je verder op de achtergrond en bracht je af en toe een ongewenst verrassingsbezoek. Ik was juist zo blij dat je er bijna niet meer was. Ik dacht dat ik je te pakken had. In de houdgreep, of wat nog beter leek, weggeduwd.

Eerder dit jaar leek het alsof je langskwam om nooit meer weg te gaan. Je was er almaar vaker en op steeds meer plekken. Angst als een octopus met steeds langer en sterker wordende tentakels. Iedere dag meer zuignappen om je vast te klampen. In de auto, tijdens vergaderingen, terwijl ik op de bank zat, s’nachts in bed en uiteindelijk zelfs tijdens het spelen met mijn dochtertje. Ik heb weer geprobeerd om je te verjagen en weg te duwen. Met medicijnen, soms met bier, met trucjes in mijn hoofd, pogingen tot meditatie en boos zijn op mezelf. Judo met een octopus is vermoeiend en ik legde het af. Je werd nog groter en sterker. En toen was ik je echt zat.

Onderweg naar ons vakantieadres probeerde je me er van te weerhouden om de Afsluitdijk (oh,oh de symboliek) over te rijden. Het ging niet meer vertelde je me. Stop met rijden. Maar het ging wel. Ik heb je uitgelachen, het gaspedaal ingetrapt en halverwege de Afsluitdijk, staand op een stapel rotsen voelde ik het. Voor het eerst. En jij ook. Je wist niet wat je overkwam. Ik omarmde je, zag je, voelde je en snapte wat je me al die jaren wilde laten zien. Jij bent juist kwetsbaarheid. Volledige kwetsbaarheid. Je kwam in de vorm van een angst en paniekstoornis. Waarom? Deels omdat ik nooit goed geleerd heb hoe met kwetsbaarheid om te gaan. Kwetsbaarheid mocht en kon er in mijn jonge jaren en daarna vaak niet zijn. Is dat erg? Nee, lastig, maar niet erg. Het was zoals het was. De patronen en overlevingsstrategie die ik heb opgebouwd als reactie op kwetsbaarheid werken niet meer. En dat is prima. 

En nu? Nu is het voor mij tijd om die volledige kwetsbaarheid te aanvaarden. In alle facetten. Is het dan klaar met de judowedstrijd? Misschien juist niet. Ik zal vast blijven klooien de komende periode, maar dan wel vol overgave. Ik zal wel weer eens op de vlucht gaan of een afspraak afzeggen. Dat kan. Ik hoop dat jullie dat snappen. De octopus is ondertussen al een stuk kleiner geworden. Hij blijft handig en noodzakelijk bij het oversteken, of om te voorkomen dat ik in de Drentse bossen opgegeten word door een wolf. 

Ik ga verder met mijn werk in Emmen en omstreken. Aan de slag met dak en -thuislozen en mensen die in de war zijn (over kwetsbaarheid gesproken) en de andere dingen waar ik me mee bezig hou. Sterker nog, er zijn een paar prachtige projecten gestart waar ik later meer over vertel. Tegelijkertijd ga ik  af en toe proberen om te delen wat er bij mij speelt. Waarom? Voor een deel omdat het me helpt om open te zijn, maar ook omdat we in Nederland alleen ongeveer 1,2 miljoen landgenoten (cijfers 2012) hebben met angst-gerelateerde klachten. ik vind dat we daar nog te weinig over praten. Dat snap ik ook. Angst is eng. Kwetsbaarheid wordt in sommige omgevingen nog afgestraft of niet begrepen, maar er gebeurt ook veel moois. Misschien komt er pas over een half jaar weer een blog, ik weet het niet. Eerst maar eens open zijn (aaargh, dat is eng!).

Hieronder een kleine greep uit de filmpjes, plaatsen en schrijfsels die de afgelopen jaren op mijn pad kwamen en die ik interessant/mooi/belangrijk/inspirerend vind:

De Maanhoeve

Non Dualiteit

Diplomavrij leren

Blog Marnix Pauwels over angst

Verwonderkind Frank Los