De wind in haar gezicht
Hoe gaat het? Het is misschien wel de vraag die we het meest aan elkaar stellen. Niet zelden als beleefde opening voor een gesprek. Sommige ontmoetingen bieden weinig ruimte voor een uitgebreid antwoord. Op andere momenten is die ruimte er volop, maar heb ik er geen antwoord op. Vertel ik dan hoe mijn lichaam voelt? Of wat er op dat moment door mijn hoofd gaat? Of hoe mijn gemoed is? Vertel ik over de uitgezaaide kanker? Over de slappe lach die ik eerder op de dag had, of juist de angstige en verdrietige momenten die er soms zijn? Vertel ik over de toenemende pijn die ik in mijn rug heb, of de nachtmerries? Of deel ik juist over de gelukzalige momenten waarop ik met mijn kinderen speel, met vrienden of familie ben, of van de natuur geniet? Of vertel ik iets over wat ik lees van de vorderingen die wetenschappers maken op het gebied van mijn ziekte? Ik heb de afgelopen weken wat meer momenten gehad waarin het voelde alsof mijn hart in een bankschroef zat. Als ik in de glimmende oge