Blog

Het is zaterdagochtend. December. Een dag met veel dingen als alle andere dagen. De zon die opkomt, de wind die waait, de postbode die langsrijdt en koffie. En toch is het voor iedereen weer een nieuwe dag. Brandschoon. Vol met mogelijkheden en onmogelijkheden. De dag van gisteren is voorbij en bestaat toch ook doordat we aan gisteren denken en daarbij van alles voelen.  Ik hoorde gisteren iets dat ik al langer voelde, maar waar moeilijk over na te denken was. Het denken sloeg soms wild om zich heen de afgelopen weken. Het kon allerlei kanten op. Het was niet de onwetendheid op zich die het lijden veroorzaakte. Juist in de drang naar willen weten waar je aan toe bent, het willen hebben van zicht op de komende tijd of te kunnen handelen om de situatie te veranderen, daar zit het lijden. De weerstand. De angst. Alles in mensen is er op gericht om er zo lang mogelijk te zijn. Bewust en onbewust. De drijvende oerkracht onder ons voortbestaan die zich op talloze manieren kan manifeste

Wachten Het is onlosmakelijk verbonden met ziek zijn. Wachten. Misschien, beter gezegd, is wachten onlosmakelijk verbonden met leven. Misschien vallen het wachten en de tijd meer op als je ziek en onzeker bent. Afhankelijk zijn van anderen. Het is een kunst op zich om onderdeel te zijn van een grote draaiende medische molen. Een molen waar ik mijn huidige bestaan aan te danken heb. En toch ook een molen waar slecht nieuws uit kan rollen. Dat is zwaar en vermoeiend. Het kan allerlei kanten op.   Waar het wachten soms verlicht kan worden door uit te kijken naar een fijn moment, een mooi vooruitzicht of juist de mooie dingen die er nu zijn, blijft de spanning van de komende scanuitslagen als een soort trol op m’n schouder fluisteren. Hij lispelt niet per se de fijnste scenario’s in mijn oor. Over een paar dagen weet ik waarop ik gewacht heb. Ik verwacht maar even niet te veel van mezelf en laat de trol z’n ding doen. Klets maar, dan werk ik ondertussen in de tuin, geniet van d