Duidelijkheid

Het is zaterdagochtend. December. Een dag met veel dingen als alle andere dagen. De zon die opkomt, de wind die waait, de postbode die langsrijdt en koffie. En toch is het voor iedereen weer een nieuwe dag. Brandschoon. Vol met mogelijkheden en onmogelijkheden. De dag van gisteren is voorbij en bestaat toch ook doordat we aan gisteren denken en daarbij van alles voelen. 

Ik hoorde gisteren iets dat ik al langer voelde, maar waar moeilijk over na te denken was. Het denken sloeg soms wild om zich heen de afgelopen weken. Het kon allerlei kanten op. Het was niet de onwetendheid op zich die het lijden veroorzaakte. Juist in de drang naar willen weten waar je aan toe bent, het willen hebben van zicht op de komende tijd of te kunnen handelen om de situatie te veranderen, daar zit het lijden. De weerstand. De angst. Alles in mensen is er op gericht om er zo lang mogelijk te zijn. Bewust en onbewust. De drijvende oerkracht onder ons voortbestaan die zich op talloze manieren kan manifesteren. In sommige situaties bijna tastbaar en bij sommige mensen zo ver naar de achtergrond dat ze er niet meer bij kunnen of doordat ze iets overkomt.

Gisteren, op vrijdag de dertiende, hoorde ik dat ik zieker ben geworden. De kanker heeft zich de afgelopen maanden verspreid naar verschillende plekken in mijn lichaam. In de vorm van een aantal tumoren en daarnaast een paar kleine verzamelingen van wat meer losse kankercellen. De specialist nam alle tijd voor het gesprek. Naast me zat een dierbare vriendin die het afgelopen jaar al vaker een rots in de branding was. Schuin tegenover me, naast de arts, een gespecialiseerd verpleegkundige. We hebben de beelden van de scan uitgebreid doorgenomen, samen proberen te bepalen wat deze ontwikkeling precies betekent en vooruit gekeken naar wat er nu nodig is en kan. We  spraken ook over angst en over tijd. En over kwaliteit van leven.

Wat er zich in mijn lichaam afspeelt is een nare duidelijkheid, een verdrietige duidelijkheid, een nieuwe realiteit die me op allerlei momenten woedend kan maken. Een duidelijkheid die niet samen hoort te bestaan met het vaderschap en de verantwoordelijkheid voor twee kleine kinderen. Een duidelijkheid die niet past bij 40 jaar oud zijn. Een duidelijkheid die ik niet wil meebrengen naar de mensen van wie ik hou. En ondanks deze stortvloed aan gevoelens en gedachten, ontstond er bij mij een kalmte waarvan ik precies kon voelen dat die bestond uit de ruimte die deze duidelijkheid verschaft. Misschien wordt deze kalmte me wel aangedragen door diezelfde oerkracht, ik weet het niet. Misschien is de kalmte er maar tijdelijk en ben ik volgende week ontzettend bang, ik weet het niet.  

Op deze zaterdagmorgen komen dezelfde pijn, verdriet, woede en angst voorbij drijven en ze vervliegen stuk voor stuk in de kalmte. Ik stel me open voor de tijd die komen gaat. Ik mijmer over de dikke knuffels die ik gisteren van de kinderen kreeg. Ik denk over met wie, waar en hoe ik de komende periode wil doorbrengen en wat daar voor nodig is. Volgende week ga ik met de specialisten praten over hoe de kanker het slimste geremd kan worden. Een nieuwe fase. Een nieuw plan met mogelijkheden dat er misschien wel voor zorgt dat ik er nog een flinke tijd ben. Zoals de arts gisteren mooi zei: ‘Het is zeer ernstig en je gaat niet beter worden, maar het is allerminst een situatie om de handdoek bij in de ring te gooien’. Check. Duidelijker dan dat kan het voor nu niet worden. 

 Eerst vandaag. Met alles wat er nu is.