Blog

Meten is weten Och lieve jongen, wat stelde je mooie vragen. En godallemachtig, je mag het best weten. Op het moment dat je ze stelde voelde het alsof er een grote olifant op mijn hart ging zitten. Alsof mijn hart bijna knapte door het keihard aandraaien van de bankschroef waar ik eerder over schreef. Niet door jouw vragen hoor. Die zijn prachtig en passen precies bij hoe groot je aan het worden bent. Ook niet door jouw tranen. Tranen om de lieve hond die een tijdje terug doodging een paar deuren verderop. Je bent drie, je probeert de wereld te begrijpen en je wordt je bewust van jezelf. Je leert over ziek zijn en over doodgaan. Over wat blijft en wat er soms opeens niet meer is. Soms heb je het over de mieren, soms over een lieve hond die niet meer kwispelt. Soms heb je het over de poes die begraven ligt in de tuin. En nu? Nu kwam ook die andere vraag. Je vroeg of wij wel honderd zouden worden. Met je betraande ogen en een schuin hoofd keek je me verwachtingsvol aan. Ik weet

Houd moed Jort Houd moed Jort. Het is een confronterende tijd. Zeker voor mensen zoals jij die eigenlijk al jaren ervaring hebben met een eigen variant van social-distancing. Het is een spannende tijd voor mensen die zich nu realiseren dat de bandjes van een bretels te ver uit elkaar zitten om bescherming te bieden tegen dit gluiperige virus. Voor mensen die onvoorstelbaar bang worden van het idee dat hun plek op de intensive care wellicht vergeven wordt aan een ghb-verslaafde die in Zwartemeer in een schuurtje woont. Van mij mag je alles zeggen. Sterker nog, vaak glimlach ik om je puntige, schurende meningen en hoe je discussies aanzwengelt. Weet je wat me nu opvalt? De vermoeidheid en het totale gebrek aan creativiteit en ondernemerschap in jouw betoog. Je houdt nu opeens geen vurig pleidooi voor het creëren van een wendbaar ecosysteem van start-ups met jonge ondernemers. Je gebruikt je podium nu niet om alle slimme hackathons van ondernemers aan elkaar te verbinden. Datzelfd