Moedig voorwaarts

Moedig voorwaarts 

Afgelopen week las ik ze terug. Stuk voor stuk. Het zijn er ongeveer vijftig. Een stapel artsenbrieven in mijn medisch dossier. Een bonte verzameling samenvattingen van gesprekken, operaties, bestralingen, scans, afwegingen tussen disciplines en allerlei uitslagen. Het is confronterend om op deze manier terug te kijken op de afgelopen drieënhalf jaar. Confronterend ook, omdat in de spreekkamers bijna niets onbesproken is gebleven. Er is één brief van een paar maanden geleden waarvan ik me nu pas echt goed realiseer hoe bang die inhoud me toen maakte. Uit de scans en toenemende klachten werd duidelijk dat de kanker via mijn wervels richting het merg aan het groeien was. Een letterlijk citaat uit de brief: “Doel van deze behandeling is om een partiële dwarslaesie te voorkomen”. Er werd snel gehandeld. Een kortdurende en intensieve bestraling op mijn lage wervels en zenuwen heeft verder uitval in mijn benen weten te voorkomen. In de wervels bij mijn nek leken de behandelopties in eerste instantie zeer beperkt. Na aanvullende en meer gedetailleerde scans bleek er op die plek een beperkt risico op beschadiging, omdat die uitzaaiingen stabiel waren. 

Ondertussen begrijp ik beter wat er in die periode met mij gebeurde. En dan bedoel ik niet in mijn lichaam, maar op een andere manier. Onder rustige en stabiele omstandigheden zou ik zulke spannende uitslagen en de mogelijke gevolgen uiteindelijk wel een plek kunnen geven. Maar er speelde veel meer. Ik moest mijn huis uit, vanwege een aflopend huurcontract. Een fantastische woonplek in het bos waar ik bijna twee jaar lang (inclusief alle ups en downs) met heel veel plezier heb gewoond. Niet alleen een fijne plek voor mij, maar ook voor de kinderen en de talloze dagen samen met José. Het huis zelf, de natuurrijke omgeving en de rust in die omgeving waren belangrijke factoren die het wonen daar zo fijn maakten, maar niet de belangrijkste. Het aller moeilijkst was het verlaten van de mensen om me heen. In de twee jaar dat ik daar woonde heb ik lief en leed gedeeld met een aantal buren. Vrienden. Onze kinderen raakten bevriend en er was een soort samenhang ontstaan die me door heel veel moeilijke periodes heeft gesleept. 

Via een mooie verbinding tussen het sociale team en de woningbouwcoöperatie kreeg ik gelukkig een nieuwe woning toegewezen. Terwijl ik nauwelijks kon lopen door de bijwerkingen van de bestralingen stond er een fantastische groep mensen op die me hielp bij alles dat er moest gebeuren. Inpakken, schoonmaken, meubels verzamelen en verhuizen. Parallel werd er druk geklust om de nieuwe woning op te knappen. Ik herstelde langzaam van de bestralingen en werd overrompeld door alle hulp en mensen die voor me klaar stonden. 

Ondanks alle dankbaarheid die ik voelde en het ervaren van de onvoorwaardelijke nabijheid van een aantal mensen, gebeurde er ook iets anders in mij. Er kwam trauma boven drijven. Op een afschuwelijke manier werd ik een stuk ingezogen waarvan ik dacht dat ik dat achter me gelaten had. In de eerste periode in het nieuwe huis kwamen er op een nare manier heel veel traumatische herinneringen bovendrijven. In eerste instantie onbewust, maar vooral ongewild raakte ik op sommige momenten de vaste grond onder mijn voeten kwijt. Ik was doodmoe. Vol verlammende angst. Ik trok me terug, piekerde steeds meer en mijn wereld werd ongewild steeds kleiner.

Misschien ontstond er wel ruimte voor deze stukken door het ervaren van zo veel steun en het feit dat ik in een stabiele woonsituatie terecht kwam, ik weet het niet. 

De medische molen stond ondertussen ook niet stil. Het was tijd om te beginnen met de laatste behandeloptie in de vorm van medicatie. Gezien het feit dat ik ondertussen op ongeveer 20 plekken (grotere en kleine) uitzaaiingen had, kon dat niet meer uitgesteld worden. De eerste resultaten van deze medicatie lijken al zichtbaar te worden. Het slaat aan en mijn lichaam verdraagt het. De komende weken worden alle puzzelstukjes bij elkaar gelegd en met name het beeld van de eerste scan zal duidelijk maken hoe het ervoor staat. Dat zie ik met vertrouwen en hoop tegemoet. 

De afgelopen maanden en vooral het zó heftig terugkeren van nare herinneringen uit mijn onveilige jeugd, angst en mijn reactie daarop hebben me geleerd dat ik nog dingen te doen heb. Ik wil niet meer dat die verlammende angst mij en de mensen die ik lief heb zo beïnvloedt. Ik wil meer vrijheid ervaren en creëren. Ik weet dat het niet helpt om me op deze manier terug te trekken en stil te gaan staan. De eerste stappen om daar weer heel gericht verandering in aan te brengen heb ik gezet. Hoe die hulp er uiteindelijk precies uit gaat zien weet ik niet, maar één ding weet ik wel: ik ga moedig voorwaarts.