Vaarwel

Vaarwel

Het vriest. We zitten op anderhalve meter van elkaar in de tent. Je hebt een kacheltje gemaakt waardoor het aangenaam warm is binnen. De oostenwind loeit en laat het tentzeil wapperen. We voeren een gesprek over de wereld. ”De wereld gaat naar de knoppen en we moeten het roer omgooien. Er blijft zo geen leefbare planeet over voor onze kinderen”. We zijn stil. Aandachtig draai je een shaggie. “Ik kan niet meer meedoen in deze samenleving. Als kind deed ik eigenlijk al niet mee”.

We voerden de afgelopen maanden veel van dit soort gesprekken. Je zat vol met oplossingen om de wereld te veranderen. Soms sprak je midden in de nacht mijn voicemail in als je een geniale ingeving kreeg. Een grote waterkrachtcentrale bij de Afsluitdijk, andere werktijden om het fileprobleem op te lossen en de invoering van een basisinkomen. Je stond voor iedereen klaar die jou om hulp kwam vragen.

Naast deze grote plannen lukte het je niet om stappen te maken die je eigen leven makkelijker zouden maken. We hebben het geprobeerd. Naar woningen gekeken, over de plaatsing van een caravan gesproken, maar op het laatste moment haakte je iedere keer af.  De vicieuze cirkel werd een spiraal waar je niet meer uit kwam.

Ik zal onze ontmoetingen missen en de mooie gesprekken nooit vergeten. Ik heb van je geleerd. Het ga je goed kerel. Vaarwel.