Een stadse achtbaan

De stadswandeling met Atze

“We leefden in de auto. Achterin de auto lag een matras.  Ik dropte mijn vrouw bijna iedere avond bij haar werkplek en parkeerde een paar honderd meter verderop. In het begin probeerde ik nog te kijken hoe ze begon met werken en opgepikt werd door haar eerste klanten. Ik zat te trillen achter het stuur en kroop huilend van ellende achterin de auto op het matras. Na een tijd werd het gewoon. Dat was ook de periode dat we 500 euro per dag nodig hadden om aan onze drugsbehoefte te voldoen. We leefden in een soort kringloop van tippelen, scoren, stelen en weer  beginnen. Soms sliepen we dagen achter elkaar niet.  Alles voor de drugs. En de klanten? Er kwam echt van alles wat. Van bekende bestuurders tot brave huisvaders. Ik herken nog wel eens mannen van toen die nu met hun vrouw door de stad lopen”.

                                                           Atze begint met zijn verhaal

Dit is maar een kort fragment uit het leven van ex-dakloze Atze. Op een bijzonder open manier en als talentvol verteller deelt hij de gebeurtenissen uit zijn straatleven. Atze kent de stad en de stad kent Atze. Samen met zijn vrouw leefde hij jaren op straat in Groningen. Als je de vriendelijke Atze hoort praten is het moeilijk te begrijpen dat hij vroeger agressief en onberekenbaar was.  “Ik heb altijd van mensen gehouden, maar was door de drugs mezelf niet”.   

De stadswandeling brengt ons langs opvangplaatsen, de tippelzone en nog veel meer plaatsen. Paul van Gewoon een kop koffie loopt mee als co-gids en ondersteunt Atze. Halverwege drinken we een kop koffie. Atze loopt voor de groep uit beweegt zich soepel langs mensen en door de straten. Als een soort straatkameleon. We kijken waar en hoe de Riepe verkocht wordt en Atze vertelt hoe belangrijk de verkoop van deze krant voor hem is. De tijd vliegt voorbij. We luisteren naar grappige en ontroerende verhalen. We zien de stad door een andere bril. Rauw, hard en toch ook met liefde en romantiek. Een stadse achtbaan.

Ik heb de dag na de stadswandeling aantekeningen gemaakt en wilde een uitgebreid blog schrijven. Tijdens het schrijven veranderde ik van gedachten. Niks schrijven. Ik geef het verhaal van Atze en de anderen niet prijs. Gewoon meelopen, luisteren en verder vertellen, dat is wat iedereen zou moeten doen. En waarom? Omdat alle daklozen en drugsverslaafden lieve of zielige mensen zijn die we moeten knuffelen? Nee, het zijn mensen zoals jij en ik. Vaak met iets minder geluk, zware omstandigheden, slechte genen of een verslaving die als kind begon. Zien en horen? Like de facebookpagina, schrijf je in voor de volgende stadswandeling en loop mee! Oja, er wordt een bijdrage gevraagd voor de wandeling. Een klein bedrag voor een busrit en een bijdrage waarvoor iets gekocht wordt dat de gids nodig heeft. Cool toch?